LOGOPEDA, PEDAGOG RADZI

PEDAGOG RADZI

2 KWIETNIA ŚWIATOWY DZIEŃ ŚWIADOMOŚCI AUTYZMU

Czym jest autyzm?

Jest to zaburzenie neurorozwojowe, związane z nieprawidłową pracą mózgu. Jego objawy pojawiają się przed ukończeniem przez dziecko trzeciego roku życia. Spektrum autyzmu to zaburzenia polegające na odmiennych mechanizmach lub przyczynach, które powodują trudności rozwojowe. Osoby, które zmagają się ze spektrum autyzmu, mają problemy z komunikacją, interakcjami społecznymi czy ograniczoną liczną zainteresowań. Z autyzmu nie można sie wyleczyć, ale szybko postawiona diagnoza oraz wdrożenie niezbędnego leczenia terapeutycznego, może zapewnć autystycznemu dziecku względnie normalne warunki rozwoju.

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) autyzm występuje u 1 na 100 dzieci. Oznacza to, że w naszym kraju żyje aż 400 tysięcy osób z autyzmem. Częściej występuje u chłopców, ale objawy silniejsze są u dziewczynek.

Dlaczego kolor niebieski?

Niebieski jest kolorem autyzmu. Uznawany za najgłębszy z kolorów, rozpływający się w nieskończoności horyzontu. Jako barwa najczystsza i najzimniejsza zarazem, staje sie najbardziej odrealnioną ze wszystkich barw.

Kolorowe puzzle- międzynarodowy symbol

Świat osób z autyzmem jest jak gigantyczna układanka, taka bez podpowiedzi. Do końca życia będą układać poszczególne elementy. Z czasem pojawi sie jakiś większy fragment, czasem coś wskoczy nie tam, gdzie powinno i zrujnuje dotychczasową pracę... Osoby z autyzmem zawsze podejmą kolejną próbę-oni też chcą zobaczyć całość.

Motyl

Motyl jest zamiennikiem elementu układanki, ponieważ inspiruje myśli o zmianach i symbolizuje piękno różnorodności oraz ciągłego rozwoju.

21 MARCA ŚWIATOWY DZIEŃ OSÓB Z ZESPOŁEM DOWNA

DZIEŃ KOLOROWEJ SKARPETKI

Zespół Downa ( ang. Down syndrome), Nazwa pochodzi od nazwiska Johna Langdona Downa. Trisomia 21- zespół wad wrodzonych spowodowanych obecnością dodatkowego materiału genetycznego chromosomu 21, prowadzi do pewnych charakterystycznych cech fizycznych i rozwojowych, takich jak opóźnienie umysłowe i charakterystyczne cechy twarzy. Osoby z ZD mogą być również dotknięte pewnymi problemami zdrowotnymi, takimi jak wady serca czy problemy z układem odpornościowym.

Występowanie trisomii chromosomu 21 warunkuje występowanie tego zespołu. W skrócie osoby z ZD mają dodatkowy chromosom i dzięki niemu mają „wielkie serce” dla całego świata.

Spróbuj lepiej poznać Zespół Downa

Zrozumienie i akceptacja są kluczowe dla budowania zdrowych relacji międzyludzkich. Pamiętajmy, że każdy z nas jest inny i unikalny, dlatego należy szanować i akceptować różnorodność, która nas otacza.

Przełamywanie stereotypów

Osoby z ZD to pełnoprawni członkowie społeczeństwa, posiadają unikalne talenty, pasje i pragnienia, które przynoszą im radość i satysfakcję, a także umiejętności, które mogą przyczynić się do różnorodności i bogactwa naszej społeczności.

Empatia i zrozumienie

Poprzez wykazywanie empatii, cierpliwości i gotowości do zrozumienia ich indywidualnych potrzeb oraz umiejętności. Wspierajmy ich w realizacji celów, budując przy tym atmosferę akceptacji i równości.

Nasze wspólne środowisko

Integrujmy osoby z ZD, abyśmy mogli razem rozwijać naszą społeczność. Ponadto, ważne jest tworzenie otwartego i wspierającego środowiska, w którym każdy czuje się akceptowany i doceniany.

Przyjaźń bez granic

Aby budować relacje między nami, naszymi kolegami z ZD, a innymi rówieśnikami, warto promować wzajemne zrozumienie i akceptację, organizując wspólne zajęcia i wydarzenia, gdzie wszyscy mogą wspólnie uczestniczyć i się integrować.

Cuda codzienności

Niektórzy uczniowie z ZD osiągają sukcesy edukacyjne zdobywając dobre oceny, uczestnicząc w konkursach czy osiągając certyfikaty zawodowe. Często też wykazują niezwykłe talenty artystyczne, tworząc piękne dzieła plastyczne, co przynosi im ogromną satysfakcję.

Światowy Dzień Chorób Rzadkich 2024

W ostatnim dniu lutego od lat na całym świecie obchodzony jest Światowy Dzień Chorób Rzadkich. Święto to ma na celu zwrócenie uwagi na problemy osób cierpiących na choroby rzadkie. W tym wyjątkowym dniu miliony ludzi na całym świecie podkreślają solidarność z chorymi na choroby rzadkie i ich rodzinami.

Choroby rzadkie stanowią ogromne wyzwanie zdrowotne i społeczne. Liczba poznanych do tej pory chorób rzadkich szacowana jest na około 8 000 (ponad 6 000 ma nadany numer ORPHA), co przy jednoczesnej niskiej częstości ich występowania oraz dużym rozproszeniu w populacji ogólnej jest przyczyną zrozumiałych trudności w ustalaniu właściwego rozpoznania znanych jako tzw. „odyseja diagnostyczna”. Choroby te mogą przebiegać gwałtownie i kończyć się wczesnym zgonem lub mieć charakter przewlekły, postępujący, który prowadzi do wielonarządowej niewydolności oraz niepełnosprawności fizycznej lub intelektualnej. Należy podkreślić, że około 80% z nich ma podłoże genetyczne, a pozostałe 20% może mieć związek z infekcją, alergią lub czynnikami środowiskowymi. Około 50% chorób rzadkich ujawnia się w wieku dziecięcym (26% dzieci umiera przed osiągnięciem 5 r.ż.), pozostałe w wieku dorosłym.

Choroby rzadkie stanowią istotne wyzwanie dla opieki zdrowotnej i społecznej, dotykając 6-8% populacji każdego kraju. Mając na uwadze dane demograficzne z naszego kraju, należy szacować, że na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na choroby rzadkie cierpi od 2 do 3 milionów osób.

29 lutego 2024 kolorami symbolizującymi choroby rzadkie – czyli zielonym, błękitnym i różowym z nutką fioletu – rozbłysną budynki i miejsca w Polsce oraz na świecie. Rozświetlenie budynków to część ogólnoświatowej kampanii społecznej z okazji Światowego Dnia Chorób Rzadkich, który przypada w ostatni dzień lutego.

LOGOPEDA RADZI !!!

DRODZY RODZICE!!!

MAŁYMI KROKAMI ZBLIŻA SIĘ DO NAS WIOSNA… ZACHĘCAM WAS DO SYSTEMATYCZNEJ PRACY Z DZIEĆMI NIE TYLKO W OTOCZENIU DOMOWYM , ALE TEŻ PODCZAS SPACERÓW, PRZEJAŻDŻEK ROWEROWYCH I WSPÓLNIE SPĘDZONYCH AKTYWNIE CHWIL…

WYSTARCZY 20 MINUT ĆWICZEŃ WYKONYWANYCH KAŻDEGO DNIA, ABY ZACZĄĆ MÓWIĆ POPRAWNIE! TYLKO SYSTEMATYCZNE USPRAWNIANIE NARZĄDÓW WASZYM POCIECHOM POZBYĆ SIĘ WADY WYMOWY. TERAPIA LOGOPEDYCZNA TO CZĘSTO DŁUGOTRWAŁY PROCES. ĆWICZENIA WYKONYWANE Z LOGOPEDĄ TO JEDYNIE POŁOWA SUKCESU. ABY TERAPIA BYŁA EFEKTYWNA I PRZYNOSIŁA REZULTATY NIEZWYKLE WAŻNE JEST UTRWALENIE ĆWICZEŃ W OTOCZENIU DOMOWYM. WYKONYWANIE ĆWICZEŃ Z RODZICEM JEST NIEZWYKLE WAŻNYM ELEMENTEM . RODZIC JEST BARDZO WAŻNYM UCZESTNIKIEM W TERAPII.

ĆWICZENIA NALEŻY WYKONYWAĆ STARANNIE, TAK JAK NA ZAJĘCIACH LOGOPEDYCZNYCH.

OTO KILKA PODTAWOWYCH ĆWICZEŃ, KTÓRE MOŻEMY WDROŻYĆ KAŻDEO DNIA…

ĆWICZENIA ODDECHOWE:

WDECH NOSEM (USTA ZAMKNIĘTE ) I WYDECH USTAMI.
DMUCHANIE NA PŁOMIEŃ ŚWIECY, PIŁKĘ PINGPONGOWĄ, WIATRACZEK, PRZEZ RURKĘ DO SZKLANKI Z WODĄ, ITD.
PRZENOSZENIE ZA POMOCĄ SŁOMKI MAŁE KULKI PAPIERU DO KOSZYCZKA.
WDECH NOSEM, PRZY WYDECHU SYCZ JAK WĄŻ (PAMIĘTAJ O JĘZYKU ZA ZĘBAMI!).

ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE NARZĄDY MOWY:

ĆWICZENIA WARG:

ZAKŁADANIE WARGI DOLNEJ NA GÓRNĄ I ODWROTNIE
CMOKANIE
PARSKANIE
WYSUWANIE I SPŁASZCZANIE WARG ZŁĄCZONYCH WYMAWIAJĄC PRZY TYM „I” ORAZ ,,U”
NADYMANIE POLICZKÓW I PRZESUWANIE POWIETRZA Z JEDNEGO POLICZKA DO DRUGIEGO
UŚMIECH BEZ POKAZYWANIA ZĘBÓW (ROZCIĄGANIE WARG)

ĆWICZENIA JĘZYKA

PRZY OTWARTEJ BUZI PRZESUWANIE JĘZYKA OD JEDNEGO KĄCIKA UST, DO DRUGIEGO
LICZENIE ZĘBÓW (DOTYKANIE KAŻDEGO ZĘBA CZUBKIEM JĘZYKA) PRZY OTWARTEJ BUZI
MALOWANIE SUFITU (PRZESUWANIE CZUBKA JĘZYKA PO PODNIEBIENIU OD ZĘBÓW W GŁĄB JAMY USTNEJ)
KLĄSKANIE JĘZYKIEM
MYCIE ZĘBÓW (PRZESUWANIE JĘZYKA PO ZEWNĘTRZNEJ STRONIE GÓRNYCH ZĘBÓW) PRZY OTWARTEJ BUZI
WYPYCHANIA JĘZYKIEM POLICZKÓW

ĆWICZENIA ARTYKULACYJNE:

POWTARZANIE GŁOSEK [S], [Z], [C], [DZ] W IZOLACJI ZWRACAJĄC UWAGĘ, BY CZUBEK JĘZYKA BYŁ TUŻ ZA GÓRNYMI LUB TUŻ ZA DOLNYMI ZĘBAMI (NIGDY MIĘDZY!) DOKŁADNIE NA WPROST ZŁĄCZONYCH GÓRNYCH I DOLNYCH JEDYNEK. W PRAWIDŁOWEJ ARTYKULACJI S MOŻE POMÓC PRZEDŁUŻONA WYMOWA F. ZBLIŻAMY ZĘBY DOLNE I GÓRNE, WYSZCZERZAMY JE I W TRAKCIE WYMAWIANIA FFFF… POLECAMY ROZSZERZYĆ WARGI LUB PRÓBUJEMY ROZCIĄGNĄĆ JE PALCAMI.
POWTARZANIE SYLAB:

SA SE SO SU SY

ASA ESA OSA USA YSA

ASE ESE OSE USE YSE

ASO ESO OSO USO YSO

ASU ESU OSU USU YSU

ASY ESY OSY USY YSY

AS ES OS US YS **GŁOSKĘ [S] ZAMIENIAMY NA [C]

ZA ZE ZO ZU ZY

AZA EZA OZA UZA YZA

AZE EZE OZE UZE YZE

AZO EZO OZO UZO YZO

AZU EZU OZU UZU YZU

AZY EZY OZY UZY YZY *GŁOSKĘ [Z] ZAMIENIAMY NA [DZ].

KIEDY DZIECKO RADZI SOBIE Z SYLABAMI, MOŻEMY WPROWADZAĆ WYRAZY Z GŁOSKAMI SYCZĄCYMI:
NA POCZĄTKU WYRAZU NP. SOK, SOWA, SER, SYK, SUPEŁEK, ZUPA, ZACHÓD, CYTRYNA, DZWONEK ITD.
W ŚRODKU WYRAZU NP. KASA, PASTWISKO, MASA, MAZUREK, PĘDZĄ, RACA ITD.
NA KOŃCU WYRAZU NP. KOS, NOS, KOC (PAMIĘTAMY, ŻE W JĘZYKU POLSKIM NIE WYMAWIA SIĘ NA KOŃCU WYRAZU GŁOSEK DŹWIĘCZNYCH, CZYLI [Z] NALEŻY ARTYKUŁOWAĆ JAK [S], A [DZ] JAK [C])
KIEDY POPRZEDNIE ETAPY ĆWICZEŃ ZOSTANĄ OPANOWANE, MOŻNA WPROWADZAĆ UTRWALANIE GŁOSEK SYCZĄCYCH POPRZEZ POWTARZANIE ZWROTÓW (NP. SMACZNA ZUPA, RADOSNY KOS), A NASTĘPNIE ZDANIA (NP. SEBASTIAN SPRYTNIE SCHOWAŁ SIĘ W SCHRONIE.)

KIEDY ZABURZONA GŁOSKA ZOSTANIE OPANOWANA PODCZAS ĆWICZEŃ PRZED LUSTREM, NALEŻY KONTROLOWAĆ MOWĘ DZIECKA (ZWRACAĆ MU UWAGĘ I PRZYPOMINAĆ BY MÓWIŁO POPRAWNIE). TERAPIA KOŃCZY SIĘ, GDY DZIECKO BEZ WYSIŁKU WYMAWIA GŁOSKI [S], [Z], [C], [DZ] Z JĘZYKIEM ZA ZĘBAMI W MOWIE SPONTANICZNEJ.

————————————————————————————-

ĆWICZENIA LOGOPEDYCZNE DLA DZIECI Z ROTACYZMEM

TRUDNOŚCIĄ PRZY WYWOŁYWANIU GŁOSKI [R] JEST MAŁO SPRAWNY JĘZYK, DLATEGO TAK WAŻNE SĄ ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ZWŁASZCZA JEGO CZUBEK.

ĆWICZENIA JĘZYKA:

NAGRYZANIE BRZEGÓW JĘZYKA ZĘBAMI (MASAŻ) I ROZCIĄGANIE GO
PRZECISKANIE JĘZYKA PRZEZ MAKSYMALNIE ZBLIŻONE DO SIEBIE ZĘBY ŻUCHWY I SZCZĘKI GÓRNEJ
KLĄSKANIE
PRZESUWANIE CZUBKIEM JĘZYKA PO PODNIEBIENIU (OD ZĘBÓW W GŁĄB JAMY USTNEJ)
WYSUWANIE SZEROKIEGO JĘZYKA Z BUZI NIE DOTYKAJĄC ZĘBÓW (JAMA USTNA SZEROKO OTWARTA)
KLĄSKANIE (KSZTAŁT UST JAK PRZY GŁOSCE [I] ORAZ [U]
ODKLEJANIE CZUBKIEM JĘZYKA CHRUPKI, OPŁATKA, MIODU, CZEKOLADY Z „ZACZAROWANEGO MIEJSCA” NA PODNIEBIENIU TWARDYM (Z WAŁKA DZIĄSŁOWEGO)
SSANIE LANDRYNKI

LOGOPEDA RADZI...

Drodzy rodzice!!!

Okres Bożego Narodzenia jest wyjątkowym i rodzinnym czasem. Nie zapominajmy w tym czasie o ćwiczeniach , które pomogą naszym pociechom sprawniej używać całego szeregu głosek szumiących, syczących a także głoski r .

W związku z tym mam dla państwa kilka propozycji, które uświetnią ten wyjatkowy i rodzinny okres...

1 Ćwiczenia buzi i języka.

* snowboard – język wyginamy na boki w buzi,
* sanki – buzia szeroko, język ustawiamy przy górnych zębach, zjeżdżamy po podniebieniu w tył,
* lepimy bałwana – język na boki w buzi, do policzków – lepimy kule,
* kaszląca pani – kaszlemy (jak nie założycie czapki to będziecie mieli kaszel),
* śnieg na rękawiczkach – dmuchamy na ręce,
* syrop, lekarstwo, miód – mlaszczemy, próbujemy syrop,
* łyżwy – przejeżdżamy językiem (przy otwartej buzi) po dolnych zębach i sprawdzamy czy są ostre jak łyżwy,
* karetka – mówimy na zmianę [i] – [o] szeptem, normalnym głosem i bardzo głośno, jak złamiemy rękę, nogę na nartach to trzeba wezwać pogotowie,
* narty – kierujemy językiem od kącika do kącika ust (slalom gigant),
* robimy aniołka – wargi zamknięte i przejeżdżamy językiem wkoło, w buzi,
* kichamy – mówimy [aaa – psik],
* sople – tworzymy sople językiem od górnych do dolnych zębów (otwarta buzia).

2. Weź kawałek gazety, trzymaj przed sobą w dwóch rękach i dmuchnij („jakby miały się otworzyć drzwi od garażu” – skojarzenie dzieci).

3. Zwiń kawałek gazety w kulkę – pognieć, pokulaj i:
a) zdmuchnij z ręki, z łokcia, z kolan,
b) zdmuchnij z ręki i popatrz jak daleko dmuchnęli inni (dzieci siedzą równo w linii i po kolei zdmuchują kulki),
c) rzuć kulką (jak śnieżką) daleko przed siebie (można też pobawić się w bitwę na „gazeto-śnieżki”),
d) zasypujemy kulko-śnieżkami jakiś przedmiot, a potem zdmuchujemy i odkrywamy go.

. Policz zimowe elementy, dopasuj do nich liczby, a na końcu (do pozostałych) dorysuj własne rzeczy, jakie kojarzą się nam z zimą

PEDAGOG RADZI

3 grudnia

Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych

Święto zostało ustanowione przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1992 roku.
Celem jego obchodów jest przybliżenie społeczeństwu problemów osób niepełnosprawnych i zwiekszenie świadomości publicznej o korzyściach płynących z integracji osób niepełnosprawnych.

Niepełnosprawni są wśród nas.

Na pewno niejednego z nich znasz,

lecz my zdrowi ich nie dostrzegamy,

dużym łukiem omijamy.

Zajęci swoimi sprawami

nie przejmujemy się ich problemami,

A może przyjdzie taki czas,

że niepelnosprawność dotknie i nas.

Więc się od nich nie odwracajcie,

swoją miłość i serce im dajcie.

Kochajmy i wspomagajmy ich przez cały czas,

aby nie czuli się osamotnieni,

Przez nas zdrowych odrzuceni.

Zapraszamy do lektury

16 listopada

Międzynarodowy Dzień Tolerancji

„Trzeba pamiętać, że winniśmy mieć dla innych tyle zrozumienia, cierpliwości i tolerancji, ile chcielibyśmy, aby inni mieli dla nas. Problem jednak w tym, że rzadko uznajemy, iż my również mamy w sobie coś, co innych może drażnić.”

Jeremias Gotthelf

Dnia 16 listopada na całym świecie obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Tolerancji. Został on ustanowiony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, z inicjatywy UNESCO, dnia 12 grudnia 1995 roku. Po tym wydarzeniu kraje członkowskie UNESCO przyjęły Deklarację na Temat Zasad Tolerancji. Jest to święto mające na celu promowanie szacunku, akceptacji i uznania bogactwa różnorodności kultur na świecie. Artykuł I „Deklaracji Zasad Tolerancji” brzmi:

„Tolerancja to szacunek, akceptacja i uznanie bogactwa różnorodności kultur na świecie, naszych form wyrazu i sposobów na bycie człowiekiem. Sprzyja jej wiedza, otwartość, komunikowanie się oraz wolność słowa, sumienia i wiary. Tolerancja jest harmonią w różnorodności. To nie tylko moralny obowiązek, ale także prawny i polityczny warunek. Tolerancja – wartość, która czyni możliwym pokój – przyczynia się do zastąpienia kultury wojny kulturą pokoju”.

W jaki sposób możemy wzmacniać tolerancję u dzieci?

1. Prezentuj postawę tolerancyjną - dzieci od najmłodszych lat uczą się poprzez obserwowanie i naśladowanie zachowań osób znaczących, dlatego tak ważne jest, abyśmy swoim zachowaniem dawali przykład dzieciom, jak być tolerancyjnym wobec innych osób. Przede wszystkim należy wykształcić w dziecku przekonanie, iż to, że ktoś jest inny wcale nie oznacza, że jest gorszy.

2. Słuchaj głosu marginalizowanych- aby wychować tolerancyjne dziecko warto nauczyć się słuchać i słyszeć głosy tych, które są w społeczeństwie stłumione. Warto wytłumaczyć dziecku, iż posiadanie przywileju nie daje prawa wyższości - przede wszystkim daje możliwość niesienia pomocy tym, którzy jej potrzebują.

3. W ciekawy sposób przybliż dziecku temat różnorodności kulturowej na świecie - możesz w tym celu sięgnąć po tematyczne książki, odpowiednie dla dzieci w danym wieku, bajki, filmy, a także przygotować wspólnie z dzieckiem różnorodne potrawy, jako atrakcyjne urozmaicenie nauki na temat innych krajów oraz kultur.

4. Wzmacniaj w dziecku wiarę w Twoje wsparcie i bezwarunkową miłość - powtarzaj dziecku, że jest bezwarunkowo kochane i akceptowane. Dzięki temu, będzie miało przekonanie, że bez względu na jego życiowe wybory, będzie mógł liczyć na Twoją pomoc i wsparcie. Pomoże mu to także zrozumieć, że każdy człowiek zasługuje na miłość, akceptację i szacunek.

5. Bądź gotowy do rozmowy - staraj się udzielać dziecku odpowiedzi na pytania, które zadaje. Gdy rodzice traktują poważnie takie pytania i wyjaśniają, jak dochodzi do tego, że człowiek np. nie ma dachu nad głową lub wygląda inaczej niż wszyscy, dzieci uczą się otwierać z szacunkiem na różnorodność. Im mniej w tych wyjaśnieniach odrzucenia i poczucia wyższości, tym lepiej do dziecka dociera przesłanie: oni się wprawdzie różnią ode mnie, ale mają do tego prawo.

Drodzy rodzice !!!

Jesień nadeszła wielkimi krokami. Nie zapominajmy o ćwiczeniach logopedycznych! Starajmy się przemycić trochę jesiennych zabaw naszym dzieciom, by zachęcić je do owocnej współpracy! Oto kilka propozycji podczas których możecie mile i owocnie spędzić czas :

Poszedł Gaduś na spacerek (marsz w miejscu z wysokim unoszeniem kolan)
Gdzie kasztanów leży wiele (palce wskazujące i kciuki robią kółeczka)
Gdzie listeczki kolorowe (ręce uniesione w górę „wkręcamy żarówkę”)
Wciąż spadają mu na głowę (ręce powoli opuszczane w dół jednoczesnym poruszaniem palców).

„Gaduś i jesień”
Pewnego jesiennego dnia, ale bardzo słonecznego Gaduś się wybrał na spacer do lasu.
(swobodny marsz po sali).
Spotkał Gaduś kolorową jesień,
(dzieci witają się podając sobie ręce)
malowali liście biegając po lesie
(lekki bieg na palcach, zatrzymanie- malujemy liście, krzaki i trawy językiem).
Malowali krzaki, trawy, zbierali grzyby,
(dzieci schylają się , zrywają i wkładają grzyby do kosza- wyprost).
Mają ich cały kosz
(dzieci pokazują jak niosą raz lekki, raz ciężki od grzybów kosz).
Spotkali w lesie wietrzyka-psotnika
(dzieci witają się podając sobie ręce).
Co między drzewami pomykał
(lekko biegają na palcach, zatrzymują się, ręce w górze i szumią „szszsz”).
Strącił wietrzyk liście
(dzieci podnoszą listek, kładą na dłoni i zdmuchują go raz lekko, raz mocno)
Kasztany i żołędzie
(podskoki z jednoczesnym naprzemiennym wymachem rąk, zatrzymanie i przykucnięcie)
Zrobił z nich konika, co wesoło brykał
(kląskanie językiem, parskanie prr)
Wskoczył na konika Gaduś, za nim jesień
(podskoki cwałem)
Głośne śmiechy słychać już w całym lesie
(dzieci śmieją się ha, ha, ha-raz głośno, raz cicho)

Korekcja mowy bezdźwięcznej

Ćwiczenia żuchwy;
1.   Wysuwamy żuchwę do przodu jak najdalej, jak to możliwe, dolnymi wargami masując górna wargę.
2.   „Krówka na łące”- naśladujemy krówkę, która pasie się na łące i ze smakiem zjada świeżą trawkę; żujemy, wręcz przesadne ruchy żuchwą.
3.   „Koparka”- naśladujemy pracującą koparkę; opuszczamy żuchwę jak najniżej, robimy ruch, jakbyśmy nabierali piasek. Powtarzamy ćwiczenie kilkakrotnie.
4.   „Huśtawka”- wykonujemy ruchy żuchwą w przód i w tył, a następnie na boki .

Ćwiczenia warg
1.Zakładamy górna wargę na dolną i odwrotnie.
2. „Masaż”- delikatnie przygryzamy górna wargę dolnymi zębami, a następnie dolną wargę górnymi zębami.
3. „Zmęczony konik”- konik, który wrócił z męczącej wyprawy, głośno parska (podczas tego ćwiczenia zwracamy uwagę, aby wargi były rozluźnione).
4. „Uśmiech żaby”- rozciągamy wargi w wielkim uśmiechu, starając się naśladować wesołe żabki.
5.Przesadnie wymawiamy a, o, e, u, i, y przy szeroko otwartych ustach.
6. „Balonik”- nadymamy policzki, a usta ściągamy (dla urozmaicenia możemy bawić się w baloniki, które pękają, gdy „ przekuwamy” policzki palcami).

Ćwiczenia języka;
1.   „Konik jedzie na przejażdżkę”- naśladujemy biegnącego konika, stukając czubkiem języka o podniebienie (kląskanie).
2.   „Małe chomiki”- udajemy chomika, wypychając językiem Raz prawy, raz   lewy policzek.
3.   „Malarz”- bawimy się w malarza; malujemy sufit (podniebienie), (ściany) (policzki), okna (zęby dolne i górne), korytarz (miejsce między wargami a zębami). Każdy z elementów możemy pokryć kilkakrotnie farbą.
4.   Oblizujemy wargi okrężnym ruchem takim jak Miś Pawełek po zjedzeniu pysznego miodku (dla urozmaicenia możemy posmarować usta dziecka czekoladą lub miodem).
5.   „Żyrafa”- naśladujemy żyrafę, wyciągając język wysoko do góry tak, jakbyśmy chcieli dotknąć naszych nosów.
6.   „Myjemy zęby”- „czyścimy” językiem zęby górne i dolne, poruszając nim jak szczoteczką i uważając, by nie ominąć żadnego miejsca.

Ćwiczenia słuchowe;
Mają one na celu pomóc dziecku świadomie rozpoznawać właściwy dźwięk.
1.   Śpiewamy izolowane na różne melodie, np.; f, f, f…s, s, s, - nucenie głosek bezdźwięcznych często powoduje ich udźwięcznienie.
2.   Odtwarzamy nagrane wyrazy lub je wypowiadamy, dziecko wsłuchuje się w dźwięki i jednocześnie skazuje rysunki, które je obrazują (ćwiczenie ma na celu uświadomienie prawidłowej wymowy głosek dźwięcznych).
3.   Odtwarzamy nagrane wyrazy wypowiadane przez dziecko i porównujemy je z prawidłową artykulacją. Warto przeprowadzić ćwiczenie tak, aby dziecko samo mogło wychwytywać różnice pomiędzy swoją wymową a prowadzącego zabawę.

Adaptacja do przedszkola. Rady dla Rodziców

Adaptacja do przedszkola. Pomóż mi Mamo! Pomóż mi Tato!

Adaptacja dzieci do przedszkola oznacza dla nauczyciela podejmowanie określonych działań w zakresie pobudzania, zachęcania czy wspierania osoby lub grupy w pracy nad sobą, nad rozwiązywaniem różnych zadań. Adaptacja odbywa się jednak nie tylko w przedszkolu, lecz także w domu za sprawą rodziców lub opiekunów. Dlatego też zadaniem przedszkola jest przygotowanie rodziny do udzielania pomocy dziecku w adaptacji do nowego środowiska społecznego.
Aby ułatwić maluchowi wejście w nowe środowisko, najbliżsi powinni wcześniej zadbać o rozwój samodzielności trzylatka. Można to osiągnąć, włączając dziecko w organizację życia rodziny. Wielu rodziców martwi się, czy ich pociecha poradzi sobie w przedszkolu. Pokazując swój lęk, nie pomagają jej. To od nich zależy przecież, czy dziecko polubi nowe miejsce. Ważne jest nie tylko poznanie środowiska przedszkolnego, lecz także właściwe przygotowanie malucha do zaadaptowania się w nim.

Udział rodziców w przygotowaniu dziecka do przedszkola może polegać na:

Stwarzaniu mu okazji do samodzielnego rozwiązywania problemów. Służy temu wykonywanie wspólnych prac domowych i polecenia z tym związane. Dzięki takim aktywnościom dziecko nabywa umiejętności samodzielnego organizowania sobie pracy, dba o własne rzeczy, zabawki oraz porządkuje swoje miejsce pracy i zabawy.
Wyrobieniu w dziecku poczucia obowiązku, czemu sprzyja sumienne wykonywanie łatwych prac z własnej inicjatywy lub na polecenie rodziców. Niezbędne jest także rozwijanie wytrwałości i wyrobienie nawyku doprowadzania rozpoczętych działań do końca.
Przyzwyczajaniu dziecka do dłuższego skupiania uwagi przez obserwację przyrody, gry i zabawy z regułami, wspólne oglądanie obrazków, słuchanie piosenek i opowiadań.
Rozwijaniu samodzielności, szczególnie w zakresie czynności samoobsługowych. Nabycie tych sprawności przez trening w rodzinie ułatwi adaptację do przedszkola.
Psychicznym przygotowaniu malucha do zmiany. Należy kształtować pozytywną motywację dotyczącą przekroczenia progu przedszkola, ułatwiać nawiązywanie kontaktów z rówieśnikami, kształtować umiejętność porozumiewania się z innymi dziećmi i dorosłymi.
Czuwaniu nad prawidłowym, ogólnym rozwojem oraz pracy nad korygowaniem i kompensowaniem braków i trudności dziecka. Szczególną uwagę należy zwrócić na wadliwą postawę, płaskostopie, krótkowzroczność, zeza, kłopoty ze słuchem, wady wymowy, jąkanie, zaburzenia motoryczne

Pierwsze dni w przedszkolu są dla malucha czasem dynamicznych i bardzo trudnych zmian. Członkowie najbliższej rodziny nie będą już jedynymi osobami, z którymi się spotyka. Znajdzie się w nowej, zupełnie innej sytuacji, wśród rówieśników, którzy są w równie trudnym momencie swojego życia. Utrata poczucia bezpieczeństwa związana z nowym otoczeniem, jakim jest przedszkole, wywołuje naturalny lęk. Niepełne ukształtowanie podstawowych funkcji psychofizycznych trzylatka ogranicza jego możliwości przystosowawcze. Ma on trudności w rozpoznawaniu nowego środowiska oraz w szybkim, adekwatnym reagowaniu umożliwiającym zarówno zaspokojenie własnych potrzeb, jak i spełnienie wymagań stawianych mu przez otoczenie

Jak rodzice mogą pomóc dziecku w trudnym dla niego procesie adaptacji?

Pozytywnie nastaw dziecko do przedszkola. W domu dużo rozmawiaj o przedszkolu, opowiadaj, że będzie mogło bawić się z kolegami, rysować, budować itp. Przedstaw realny, ale nie wyidealizowany obrazu przedszkola.
Poznaj przedszkole, do którego będzie uczęszczało dziecko. Uczestnicz w spotkaniach adaptacyjnych. Odwiedzaj z dzieckiem ogród przedszkolny, by umożliwić mu nawiązywanie relacji z innymi dziećmi podczas swobodnej zabawy.
Przyzwyczajaj dziecko do przedszkola stopniowo. Razem z nim skompletuj wyprawkę przedszkolną. Jeżeli dziecko do tej pory nie przebywało z innymi dorosłymi, pozostawiaj je na kilka godzin u dziadków lub znajomych, aby przedszkole nie kojarzyło mu się z pierwszym rozstaniem. Stopniowo dopasowuj rytm dnia dziecka w domu, do tego, jaki panuje w przedszkolu.
Pozwalaj dziecku na samodzielność. Nie wyręczaj go w ubieraniu, podczas jedzenia, mycia rak i zębów, a także w korzystania z toalety. Chwal wysiłek, jaki wkłada w te czynności.
Zwróć uwagę na krótkie pożegnania w przedszkolu. Nie wprowadzaj atmosfery pośpiechu, czule ale stanowczo pożegnaj się z dzieckiem. Nie okazuj dziecku własnych rozterek podczas rozstania, bowiem wtedy przekazujesz mu własne lęki.
Pamiętaj, aby dziecko zabrało z domu ulubioną zabawkę, przytulankę, poduszkę, kocyk lub chusteczkę, która pomoże mu przetrwać ten trudny czas.
Postaraj się regulować pobytu dziecka w przedszkolu. W początkowym okresie dobrze jest odbierać dziecko wcześniej, ponieważ trzylatek ma inne poczucie czasu i okres przebywania poza domem wydaje mu się bardzo długi. Nie mów dziecku, że zostanie zabrane wcześniej, kiedy to jest niemożliwe, ponieważ będzie nieszczęśliwe. Dotrzymuj słowa – daje ono dzieciom poczucie bezpieczeństwa.
Poświęć dziecku więcej czasu niż zwykle. Okazuj zainteresowanie, miłość, czułość. Częściej pójdź z nim na spacer, poczytaj ulubioną bajkę, pobaw się w ulubioną zabawę. Nie wypytuj: Jak było w przedszkolu? Czy płakałeś? Co zjadłeś? Spytaj: Czym się bawiłeś? Jak ma na imię twój kolega? Jeśli dziecko będzie opowiadało co działo się w przedszkolu, koncentruj się na jego samopoczuciu, relacjach z kolegami i podejmowanych zabawach.
Zredukuj do minimum inne stresy, nowe sytuacje nie związane z przedszkolem, aby na czas pierwszych tygodni adaptacji wyłączyć większe wrażenia czy życiowe zmiany.
Ściśle współpracuj z nauczycielem. Relacje oparte na wzajemnym zaufaniu przyniosą oczekiwane rezultaty. Pytaj nauczyciela nie tylko o to, czy dziecko wszystko zjadło, ale także o to, czy nawiązuje kontakty z rówieśnikami, czy radzi sobie w różnych sytuacjach przedszkolnych.
Nie porównuj dziecka i jego reakcji z zachowaniem innych przedszkolaków czy starszego rodzeństwa. Radzenie sobie ze stresem adaptacyjnym jest sprawą indywidualną i u każdego malucha może przebiegać inaczej.
Proces adaptacji może trwać od kilkunastu dni do kilku miesięcy. Daj dziecku tyle czasu, ile będzie potrzebowało, aby przystosować się do nowych warunków. Uniezależnienie się od najbliższych i nawiązanie pozytywnych relacji w nowym, przedszkolnym środowisku są osiągnięciem rozwojowym dziecka, na które warto czekać.

Wakacje to czas odpoczynku i zabawy. Sezon urlopowy to okazja do wypoczynku nie tylko dla dorosłych. Każde dziecko z utęsknieniem wyczekuje wakacji. Rodzice często zastanawiają się jak zorganizować dziecku czas w okresie wakacji. Organizując wspólny wyjazd przede wszystkim należy zwrócić uwagę na bezpieczeństwo i atrakcje. Ważne jest, aby rozmawiać z dzieckiem o zagrożeniach wynikających z samowolnego oddalania się.

W okresie wakacyjnym opiekunowie mają możliwość poświęcić więcej czasu i uwagi swoim dzieciom. Podczas wakacji rodzice mogą kształtować samodzielność dziecka, a także organizować czas pod kątem edukacyjnych rozrywek. Jest to także okres, gdy dzieci więcej spędzają czasu przed telewizorem czy komputerem. Należy czuwać, aby dziecko wybierało właściwe programy i gry dostosowane do jego poziomu emocjonalnego. Warto jest jednak zastąpić gry komputerowe wspólnymi zabawami w domu, np. wspólne malowanie na dużych arkuszach, układanie puzzli, czy granie w gry planszowe.

Wspólna zabawa z dzieckiem, spacery, wycieczki to najlepsze co możemy dać naszemu dziecku w czasie wakacji.

Ćwiczenia logopedyczne w wakacje? TAK

Już niebawem rozpoczynają się upragnione wakacje, ale nie ma wakacji od pracy nad poprawną wymową. Im dłuższa przerwa w ćwiczeniach – tym większe ryzyko regresu i niechcianych zmian w wymowie. Pamiętajcie o codziennych rozgrzewkach narządów mowy, o ćwiczeniach oddechowych oraz artykulacyjnych. One nie muszą być nudne. Wakacje to czas, który rodzice najchętniej spędzają ze swoimi dziećmi poza domem. Piękna pogoda zachęca do aktywnych form wypoczynku na świeżym powietrzu. Wszystkie te okoliczności wydają się nie sprzyjać kontynuowaniu terapii logopedycznej w wakacje. Tak rodzicom, jak i dzieciom trudno znaleźć czas i chęci na wyciągnięcie zeszytu i przećwiczenie czegokolwiek z niego. Na szczęście nie zawsze do ćwiczeń logopedycznych potrzebny jest zeszyt. Można je zorganizować w inny sposób, nie rezygnując przy tym z wakacyjnych przyjemności. Możliwości na ćwiczenia jest wiele, a większość z nich można wykorzystać w najróżniejszych sytuacjach – w podróży, w czasie odpoczynku, czy podczas aktywnie spędzanego czasu poza domem.

Przydomowy ogród, mały basen, podwórko, plaża, łąka, las, a nawet kawiarnia to świetne miejsca do zorganizowania zabaw logopedycznych. Można przygotować tam fantastyczną zabawę z dzieckiem albo łapać okazje do mówienia.
Warto zrobić ćwiczenia oddechowe utrwalające prawidłowy tor oddechowych: na łące dmuchanie dmuchawców – kto zdmuchnie więcej nasion, w lesie znaleźć piórko czy listek i zrobić konkurs na dmuchanie – kto dalej, w basenie przeprowadźcie dmuchanie przez słomki piłeczek pingpongowych na wodzie, puszczanie bąbelków. Smaczne i przyjemne będą ćwiczenia buzi podczas wizyty w kawiarni usprawniające motorykę narządów artykulacyjnych, czyli warg, języka, policzków z wykorzystaniem: lodów, kubka z piciem i słomek. Podczas picia przez słomkę uruchamiamy wiele mięśni jamy ustnej. Lizanie lodów fantastycznie zmusza język do pracy.
Wakacje to dużo czasu na zabawy wspomagające rozwój mowy wykorzystując pobyt na łonie natury i przyrodnicze jej elementy tj.: listki, kamyki, muszelki, patyczki, mokry piasek. Można układać lub pisać sylaby, wyrazy i powtarzać za nim zmyje je woda morska. Natomiast podróże samochodowe, wycieczki czy spacery są świetną okazją do wykorzystania pomysłów na zabawy słuchowe, polegające na wspólnej zabawie dźwiękami, przy okazji ćwicząc pamięć i mowę: powtarzajcie piosenki, rymowanki, bawcie się trudnymi wyrazami czy wyrażeniami wyśpiewując je na różnych nutach, mówiąc w różnym tempie.
Pamiętajcie o tym, że największe efekty osiągają te dzieci, które uczą się przez zabawę oraz których rodzice aktywnie uczestniczą w procesie wspierania i rozwoju mowy. Wykorzystajcie wakacje, aby wspólnie spędzić czas! Korzystajcie więc z wakacji kreatywnie, ćwiczcie bawiąc się i wykorzystując piękną pogodę!
Warto bawić się z dzieckiem, by ćwiczenia logopedyczne zostały sprytnie przemycone, tak że dziecko nawet się nie spostrzeże, że zabawa, której się ochoczo oddaje, pomaga mu ćwiczyć mowę. Stawiajcie na jakość, a nie na ilość zabaw logopedycznych. Lepiej wykonać jedno ćwiczenie dokładnie, niż kilkanaście pobieżnie. W czasie zabawy mówcie wolno, dokładnie i wyraźnie, nie wytykajcie błędów językowych, nie spieszczajcie wypowiedzi, układajcie proste i zrozumiale zdania. Jeśli twoje dziecko jest małym artystą, czyli lubi malować, lepić, wyklejać i ozdabiać, wybierz takie zabawy, które dostarczą mu tego typu przyjemności i okazji do wielu precyzyjnych ćwiczeń ręki to także wspomaga rozwój mowy. Propozycje wakacyjnych zabaw logopedycznych. Przedstawione poniżej zabawy zawierają bezpieczne ćwiczenia logopedyczne, czyli takie, które nie zaszkodzą waszemu dziecku i które będą wspierać i usprawniać rozwijającą się mowę. One wspierają rozwój mowy i nie przyczyniają się do pogłębiania zaistniałych deficytów. Można wykonywać je w każdym miejscu i o każdym czasie. Dobierajcie ćwiczenia zgodnie z zainteresowaniami dziecka, wtedy ono z chęcią podejmie próby uczenia się nowych dla niego umiejętności.
Puszczanie bąbelków w wodzie za pomocą słomki (w szklance, basenie) – uczestnicy zabawy dostają słomki i kolejno, według wytycznych, próbują dmuchać: mocno i krótko, delikatnie i długo, w sposób przerywany.
Wodne wyścigi piłeczek pingpongowych – uczestnicy zabawy w basenie/dużej misce/wannie wyznaczają linię startu i mety (można użyć stoperu i zrobić to na czas), a potem dmuchając przez słomkę na swoją piłeczkę starają się skierować ją w stronę mety.
Konkurs „dmuchnięcia w dal” z użyciem listków czy piórek – uczestnicy zabawy wyznaczają linię startu, a potem ułożone na dłoni piórko starają się zdmuchnąć jak najdalej. Można zrobić konkurs na zdmuchnięcie jak najwięcej nasion z dmuchawca.
Uwaga: pamiętajcie o prawidłowym torze oddechowym, wdech nosem, wydech buzią, podczas wydechu usta powinny być złożone w „dzióbek”.
Lizanie lodów w upalne dni, czyli to, co dzieci lubią najbardziej: łączenie przyjemnego z pożytecznym. Liżcie, oblizujcie, wyciągajcie językiem lody z wafelków, jednocześnie ćwicząc język według instrukcji: od góry do dołu, z prawej do lewej strony, przy czym głowa i lód pozostają cały czas w tej samej pozycji, ruchy wykonuje tylko język.
Oblizywanie talerzyka, na którym wcześniej leżały ulubione owoce lub deser – jeśli zlizywany sos jest kolorowy, można pokusić się o „językową twórczość” i na talerzyku za pomocą języka stworzyć dowolny obrazek. Podobnie jak przy lizaniu lodów najważniejszą pracę ma do wykonania język, to on musi przesuwać się po talerzyku.
Wykorzystanie kostki lodu jako wskazówki, w które miejsce powędruje teraz język – kostkę lodu przykładamy na chwilę do brody/kącika warg/nad górną wargę, a potem prosimy dziecko, żeby wskazało to miejsce językiem.
„Wodne policzki” – dziecko zatrzymuje przez chwilę w policzkach wodę nabraną przez słomkę ze szklanki. Próbuje przesunąć ją z jednego do drugiego policzka, a potem połknąć. Ćwiczenie powtarzajcie, można też dotknąć paluszkiem najpierw pustego, a potem pełnego policzka, żeby sprawdzić, jaka jest między nimi różnica.
Uwaga: podczas zabaw pamiętajcie o tym, żeby wszystkie czynności wykonywać wolno i dokładnie. Wykonane w pośpiechu nie pomogą nam we wspomaganiu umiejętności precyzyjnych ruchów języka i pozostałych artykulatorów.
Układanie sekwencji dwu-, trzy-, czteroelementowych (w zależności od wieku i umiejętności dziecka) – układamy początek sekwencji, na przykład muszelka – kamyk – muszelka – kamyk, po czym prosimy dziecko, żeby uzupełniło nasz rządek według wzoru pozostałymi kamykami i muszelkami. Do tego można każdy element nazwać i zrobić wyliczankę nazw według ułożonego wzoru na piasku. Uwaga: Można wykorzystać same kamyki, na kilku z nich narysować mazakiem dowolne wzory, na przykład koła i trójkąty, a następnie stworzyć sekwencje z takich „klocków”.
Logopedyczna zabawa w klasy. Rysujecie klasy, dziecko skacząc, wymawia uzgodnione wcześnie sylaby lub wyrazy np. zaczynające się na wybraną głoskę. Druga wersja to mała zmiana, która polega na tym, że używamy rąk zamiast nóg. Skacząc po polach, wypowiadamy głośno wyrazy, sekwencje wyrazów, rymowanki. Uwaga: zabawy zawsze dostosowujcie do umiejętności dziecka. Jeśli wprowadzicie zbyt trudną aktywność, dziecko szybko się zniechęci.
Jadąc samochodem bawcie się, by wymienić jak najwięcej ubrań, zabawek, pojazdów, owoców, imion na daną głoskę, sylabę; Albo poszukajcie wyrazów które zaczynają się i kończą tą samą głoską? Każdy z pasażerów wymawia słowo, które rozpoczyna się na tę głoskę, którą zakończył się wyraz poprzedni, na przykład: mama – sok; tata – kiwi; Ola: igła; Tomek – antena. Ciekawe, czy ktoś wypowie dwa razy tę samą nazwę, albo czy komuś braknie wyrazów!
Podczas jazdy śpiewajcie piosenki, rymujcie wyrazy, wyśpiewujcie wierszyki, rymowanki na wiele sposobów (wysoko, nisko, szybko, wolno, na każdą melodię) opowiadajcie historyjki, żarty, powtarzajcie znane powiedzenia, przysłowia, zdania językołamacze z wykorzystaniem trudnych wyrazów typu: Król Karol kupił królowej Karolinie korale koloru koralowego. Chrząszcz brzmi w trzcinie w Szczebrzeszynie.

----------------------------------------------------------------------------------

DRODZY RODZICE ZACHĘCAM DO WSPÓLNYCH ZABAW LOGOPEDYCZNYCH PODCZAS ŚWIĄT WIELKANOCNYCH. OTO KILKA PROPOZYCJI, PO KTÓRE DZIECI SIĘGNĄ Z RADOŚCIĄ :

PAN JĘZYCZEK SZYKUJE SIĘ NA ŚWIĘTA” Bajka logopedyczna

(usta podczas ćwiczeń języka otwarte, pracuje język, a żuchwa jest stabilna. Można bajkę podzielić i ćwiczyć z dzieckiem po kawałeczku.)

Zbliża się Wielkanoc. Trwają przygotowania do świąt.

Pan Języczek postanowił zrobić wielkie porządki. Najpierw umył dokładnie ściany (czubkiem języka przesuwamy po wewnętrznej stronie policzków).
Potem umył sufit (czubkiem języka przesuwamy po górnym podniebieniu).
Podłoga też była brudna, więc umył ją dokładnie (czubkiem języka przesuwamy po dnie jamy ustnej).
Okna też musiały zostać umyte. Najpierw umył je od zewnątrz, a później od środka (czubek języka wędruje po stronie zewnętrznej zębów, a potem po ich stronie wewnętrznej).
Wytrzepał dywany (język wykonuje szybkie ruchy w górę i w dół).
Na koniec pootwierał wszystkie okna, by dom przewietrzyć (kilka razy otwieramy i zamykamy usta).
Do domu wpadł wiatr (nabieramy powietrze nosem i wydmuchujemy ustami).

W tak pięknie wysprzątanym domu można już upiec wielkanocną babę - ucieszył się Pan Języczek. Najpierw do miski (robimy z języka „miskę” – przód i boki języka unosimy ku górze, tak by na środku powstało wgłębienie)
wsypał mąkę i cukier, dodał masło (wysuwamy język z buzi, a potem go chowamy, przesuwając nim po górnej wardze, górnych zębach i podniebieniu).
Następnie rozbił jajka (otwierając szeroko buzię, kilkakrotnie uderzamy czubkiem języka w wałek dziąsłowy na górnym podniebieniu).
Wszystkie składniki wymieszał („mieszamy składniki” – obracamy językiem w buzi)
i mocno utarł (językiem przesuwamy po górnym podniebieniu). Włożył babę do piekarnika (otwieramy i zamykamy usta).
Gdy baba upiekła się, Pan Języczek polukrował ją (przesuwamy czubkiem języka po podniebieniu w przód, w tył i w bok)
i obsypał rodzynkami(dotykamy językiem każdego zęba najpierw na górze, a potem na dole). Mniam, mniam będzie pyszna ucieszył się Pan Języczek.

Później Pan Języczek zrobił koszyczek wielkanocny – wyplatał go starannie (kilkakrotnie dotykamy: czubkiem języka dolną wargę, górną wargę, jeden kącik ust, drugi kącik ust .
Na koniec Pan Języczek malował pisanki (czubkiem języka „malujemy” kółka na górnym podniebieniu).
Potem dmuchał na każdą pisankę, żeby szybciej wyschła (nabieramy powietrze nosem i wydmuchujemy ustami).
Gdy wszystko już było już gotowe Pan Języczek ucieszył się, że może już świętować (uśmiechamy się szeroko, nie pokazując zębów)
i pozdrowił wszystkich wysyłając całusy (podczas „całusów” wargi wysuwamy do przodu).

2 kwietnia obchodzony jest Światowy Dzień Świadomości Autyzmu. Dzień ustanowiony został przez przedstawicieli państw członkowskich Organizacji Narodów Zjednoczonych 21 stycznia 2008 roku. Celem akcji jest zwiększenie świadomości społecznej na temat autyzmu oraz zwrócenie uwagi na potrzebę większej empatii i tolerancji dla odmiennych możliwości i potrzeb osób ze spektrum autyzmu. Kampania przyczynia się również do kształtowania właściwych postaw prospołecznych oraz przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu.

Symbolem solidarności z osobami ze spektrum autyzmu jest kolor niebieski. W Polsce na niebiesko w tym dniu zostanie podświetlonych wiele budynków.

A czym jest autyzm? To zaburzenie rozwojowe związane z nieprawidłową pracą mózgu. Osoby dotknięte autyzmem mają trudność z komunikacją, postrzeganiem świata, czy prawidłowym rozumieniem relacji społecznych. My jako społeczeństwo, musimy sobie uświadomić, iż nie jest to ani lepsze, ani gorsze spojrzenie na świat. Jest po prostu inne.

W dniu 2 kwietnia każdy może wyrazić swą solidarność z osobami z autyzmem poprzez:

- oświetlenie domu na niebiesko

- nałożenie ubrania w kolorze niebieskim

- dodania niebieskiej żarówki lub puzzla do swojego profilu na facebook’u lub strony www.

Bądźmy w tym dniu razem!

Choć większości ten dzień kojarzy się z pierwszym dniem wiosny, jest to także dzień zwrócenia szczególnej uwagi na potrzeby osób z zespołem Downa.

21 marca przypada Światowy Dzień Zespołu Downa. Ta data nie jest przypadkowa i nawiązuje do obecności u osób z zespołem Downa dodatkowego, trzeciego chromosomu w 21. Parze chromosomów.

Święto to zostało ustanowione w 2005 roku z inicjatywy Europejskiego Stowarzyszenia Zespołu Downa, natomiast od 2012 roku organizowane jest pod patronatem Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ).

Ideą tego święta jest zwrócenie uwagi społeczeństwa na osoby z zespołem Downa i ich potrzeby, zwiększenie świadomości o chorobie oraz promowanie praw osób z zespołem Downa do pełnego uczestniczenia w życiu społecznym.

Symbolem Zespołu Downa są kolorowe skarpetki będące synonimem niedopasowania społecznego i genotypowego z jakim borykają się osoby z zespołem Downa.

Niech ten dzień będzie świętem radosnym, a życie osób z zespołem Downa, barwne i szczęśliwe.

GDY DZIECKO NIE UŻYWA G I K

Wadą wymowy, która dotyka wielu przedszkolaków, jest tzw. kappacyzm i gammacyzm.

Są to wady polegające na wadliwej realizacji głosek „k” oraz „g”. Najczęściej zamiast „k” dziecko mówi „t”, a zamiast „g” mówi „d”. Wypowiada np. tatao zamiast kakao, muzyta zamiast muzyka, tot zamiast kot, tat zamiast tak, tubet zamiast kubek, oto zamiast oko, dłowa zamiast głowa, itd. Zdarza się, że zamiast zamieniać głoskę „k” na „t” i „g” na „d”, dziecko po prostu je opuszcza, mówiąc łowa zamiast głowa, ube zamiast kubek. Nierzadko kappacyzm i gammacyzm przejawiają się tym, że dziecko ani nie zamienia głosek, ani ich nie opuszcza, tylko deformuje, wypowiadając zamiast „k” i „g” dźwięki do nich zbliżone, ale nie będące tymi prawidłowymi.

Przyczyną kappacyzmu i gammacyzmu najczęściej jest opóźniony rozwój mowy oraz niska sprawność języka, zwłaszcza tylnej jego części.

Terapia powinna odbywać się pod kierunkiem logopedy, który wybierze najskuteczniejszą metodę uzyskania prawidłowej wymowy głosek „k” i „g”. Jednak rodzice – jeszcze przed wizytą - mogą i powinni wykonywać z dzieckiem ćwiczenia przygotowujące buzię dziecka do prawidłowej wymowy tych głosek. Rozpoczynamy zawsze od ćwiczeń wstępnych, mających na celu usprawnienie języka oraz uzmysłowienie dziecku, która to część języka uczestniczy w wypowiadaniu głosek „k” i „g”. Prosimy więc dziecko o podnoszenie i opuszczanie środka (grzbietu) języka tak, by dotknął on do podniebienia w tylnej części jamy ustnej – jak to ma miejsce przy prawidłowej artykulacji tych głosek.

Ważne jest także nieustanne – przy każdej okazji – pokazywanie dziecku prawidłowej wymowy zaburzonych głosek. Mówimy do dziecka zawsze tak, by widziało ruch naszych ust, mówimy przesadnie poprawnie, akcentując głoski, których realizacja jest zaburzona. Klękamy np. przed dzieckiem, wskazujemy palcem oko i mówimy z szeroko otwartą buzią, bardzo wyraźnie, by dziecko widziało, co się dzieje wewnątrz naszych ust: „o-k-o”.

Zawsze dbajmy o to, by dziecko dobrze widziało, jak mówimy. To podstawa terapii niemal każdego zaburzenia mowy.

PODSUMOWANIE ĆWICZEŃ LOGOPEDYCZNYCH !!!

DRODZY RODZICE ZACHĘCAM WAS DO WSPÓLNYCH ĆWICZEŃ Z WASZYMI POCIECHAMI. OTO KILKA PRZYKŁADÓW, KTÓRE MOŻECIE WYKONAĆ WSPÓLNIE PODCZAS DŁUGICH ZIMOWYCH WIECZORÓW...

ABY USPRAWNIĆ JĘZYK:

mlaskamy,

układamy język w rurkę,

kląskamy (jak robi konik?),

wypychamy językiem policzki,

układamy język w „koci grzbiet”,

wsuwamy język pod górną i dolną wargę,

przesuwamy język na boki w jamie ustnej,

dotykamy czubkiem języka kolejnych zębów,

formujemy język szeroko i wąsko w jamie ustnej,

przesuwamy czubek języka zygzakiem po podniebieniu,

przesuwamy czubek języka od górnych zębów wzdłuż podniebienia.

ABY USPRAWNIĆ WARGI:

cmokamy,

parskamy, prychamy,

na przemian robimy „dzióbek” i rozszerzamy usta,

wydymamy, zaciskamy, rozluźniamy, masujemy wargi palcami,

układamy wargi jak do wymawiania samogłosek: A, O, U, E, Y, I,

przy zaciśniętych zębach, naprzemiennie zakładamy wargi na siebie.

ABY USPRAWNIĆ POLICZKI:

poruszamy policzkami jak żaba,

napinamy policzki wraz z wargami,

wydymamy je i wciągamy do wewnątrz,

masujemy policzki dłońmi, okrężnymi ruchami.

ABY ŁATWIEJ UZYSKAĆ GŁOSKI: SZ, CZ, Ż, DŻ:

cofamy czubek języka wzdłuż podniebienia,

czubkiem języka dotykamy wałka dziąsłowego,

czubkiem języka kreślimy kółka na podniebieniu miękkim,

czubkiem języka dotykamy na przemian dwóch górnych ostatnich zębów,

próbujemy dmuchać na czubek języka uniesiony do podniebienia, równocześnie przyciskając policzki dłońmi (język nie może przywierać do podniebienia, żeby powietrze nie przedostawało się bokami).

ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE PODNIEBIENIE MIĘKKIE

1. Wywołanie ziewania przy nisko opuszczonej szczęce dolnej.

2. Płukanie gardła ciepłą wodą.

3. „Chrapanie” na wdechu i wydechu.

4. Głębokie oddychanie przez usta przy zatkanym nosie i odwrotnie.

5. Wymawianie połączeń głosek tylnojęzykowych zwartych z samogłoskami, np. ga, go, ge, gu, gy, gi, gą, gę, ka, ko, ke, ky, ki, ku, ak, ok, ek, ik, yk, uk…

6. Wypowiadanie sylab / jak wyżej/ i logatomów: aga, ogo, ugu, eke, yky, ygy, iki, Igi, ago, egę itp.

7. Nabieranie powietrza nosem i zatrzymanie w jamie ustnej. Policzki nadęte. Początkowo nadymać policzki z zatkanym nosem, a następnie próbować połykać powietrze.

8. ziewanie - z opuszczoną nisko dolną szczęką,

9. kaszlenie z wysuniętym na zewnątrz językiem,

10. płukanie gardła ciepłą wodą tzw. gulgotanie,

11. chrapanie na wdechu i wydechu,

12. połykanie pastylek,

13. gra na instrumentach dętych (trąbka, piszczałka, gwizdek, organki),

14. nadmuchiwanie baloników,

15. puszczanie baniek mydlanych

16. wymawianie głosek [g], [k] z samogłoskami np. ga, go, ge...,

17. oddychanie wyłącznie przez usta lub wyłącznie przez nos,

18. ssanie smoczka,

19. głębokie oddychanie - wdech nosem, wydech ustami - usta cały czas otwarte,

20. przenoszenie skrawków papieru za pomocą słomki (wciąganie powietrza),

21. wciąganie policzków na wdechu.

**** DROGI RODZICU ****

***** ZWRÓĆ UWAGĘ NA SPOSÓB ODDYCHANIA TWOJEGO DZIECKA *****

W czasie spoczynku, w milczeniu dziecko powinno oddychać przez nos (nie dotyczy to sytuacji, kiedy dziecko jest chore i ma zatkany nosek). Jeśli zauważysz, że maluch ma stale otwarte usta – zgłoś się po pomoc do specjalisty. Może to świadczyć o niskim napięciu mięśniowym, małej sprawności mięśnia okrężnego warg, niedrożności nosa, bądź o powiększonym migdale. Oddychanie przez usta ma negatywny wpływ nie tylko na zdrowie dziecka (infekcje górnych dróg oddechowych, niedotlenienie, wady zgryzu, problemy ze słuchem), lecz także na artykulację. Stale rozchylone wargi stają się wiotkie, dziecko z większym trudem wykonuje ruchy niezbędne do uzyskania danej głoski. Przykładem mogą być samogłoski u, o, i, które wymagają znacznej pracy mięśni warg. Obserwujemy także obniżone napięcie mięśni twarzy i słabo rozwiniętą mimikę. W trakcie oddychania przez usta, język dziecka ułożony jest płasko na dnie jamy ustnej. Powoduje to spore trudności z pionizacją języka (unoszeniem go).
W trakcie oddychania przez nos, język „przyklejony” jest do podniebienia i zatrzymuje się za zębami. Także w czasie połykania wędruje ku górze. Jest to jego prawidłowe ułożenie. Kiedy usta są stale otwarte, język nie tylko leży płasko na dnie jamy ustnej, lecz także ma tendencje do „wypadania z buzi” lub leżenia na zębach, co może prowadzić do seplenienia międzyzębowego.

***** ĆWICZ Z DZIECKIEM W DOMU *****

Żadna terapia nie zakończy się sukcesem, jeśli logopeda nie będzie miał wsparcia ze strony rodziców. Należy dopilnować, żeby dziecko systematycznie ćwiczyło w domu. Najlepiej ćwiczyć razem z dzieckiem zgodnie z instrukcją przekazaną przez specjalistę. W razie jakichkolwiek pytań, czy wątpliwości można o wszystko dopytać swojego logopedę. Efekty terapii prowadzonej w gabinecie i systematycznej pracy w domu są widoczne znacznie szybciej.

***** CZYTAJ SWOJEMU DZIECKU *****

Drogi Rodzicu, znajdź przynajmniej chwilę każdego dnia, aby usiąść ze swoim dzieckiem i przeczytać mu bajkę. Staraj się przy tym obudzić w sobie zdolności aktorskie. Mówić powoli, zmieniać intonację w zależności od opowiadanej historii i oddawać emocje postaci. Dziecko poprzez wspólne czytanie nie tylko rozwija swoją wyobraźnię, lecz także uczy się rozpoznawać emocje, poznaje wiele nowych słów, utrwala gramatykę języka polskiego i co najważniejsze – wzmacnia więź z rodzicem.

Drodzy rodzice!!!

• By pomóc swoim pociechom wymawiać poprawnie głoski z którymi większość dzieci w wieku przedszkolnym ma problem, powinniście znać ich strukturę i sposób ich poprawnego tworzenia. Poniżej kilka ważnych informacji, które pomogą Wam to wszystko zrozumieć.

•GŁOSKI SZUMIĄCE:

• Głoski sz, ż, cz, dż nalężą do tzw. głosek szumiących i są jednymi z najtrudniejszych pod względem artykulacyjnym. Podczas wymawiania „sz” oraz „ż” przód języka musi przybliżyć się do dziąseł za górnymi zębami i jednocześnie musi się w tym miejscu wytworzyć szczelina. Natomiast podczas artykulacji głosek cz, dż następuje chwilowe zwarcie przodu języka z górnymi dziąsłami. Dzieci często zastępują te trudne głoski, głoskami łatwiejszymi o podobnym miejscu artykulacji, zwykle najpierw są to głoski ś, ż, ć, dź, a później s, z, c, dz. Dzieje się tak dlatego, że dziecko nie potrafi jeszcze precyzyjnie wykonać pewnych ruchów artykulacyjnych. Zwykle dziecku trudność sprawia uniesienie języka do wałka dziąsłowego, co może być związane z małą elastycznością wędzidełka podjęzykowego. Bardzo ważne jest to, aby dziecko wymawiając głoski sz, ż, cz, dż oraz s, z, c, dz nie wystawiało koniuszka języka między zęby, gdyż może się to przerodzić w wadę wymowy seplenienie międzyzębowe, a także aby nie kierowało wydychanego strumienia powietrza na bok - może się to przekształcić w seplenienie boczne. Aby pomóc dziecku w opanowaniu tych głosek należy jak najczęściej proponować mu zabawy i ćwiczenia mające na celu usprawnienie motoryki narządów mowy (warg, języka) oraz ćwiczenia oddechowe. Wywołanie jednej głoski z szeregu głosek szumiących znacznie ułatwia wywoływanie następnych.

Aby prawidłowo wymówić głoskę "sz" muszą być spełnione trzy warunki:
język dotyka wałeczka dziąsłowego za górnymi zębami
usta są zaokrąglone jak przy wymawianiu głoski "u"
zęby lekko złączone, nie zaciśnięte

------------------------------------------------------------------

DRODZY RODZICE TO KILKA RAD JAK UNIKNĄĆ WAD:

Nie mów nigdy do dziecka niepoprawnie pod względem gramatycznym, staraj się unikać zdrobnień i neologizmów.
Zawsze stosuj słowa i zwroty utrwalone podczas ćwiczeń w rozmowach codziennych.
Nie zapominaj o częstym okazywaniu swojemu dziecku zadowolenia i akceptacji,
Pamiętaj, że nauka wymowy nie powinna ograniczać się tylko do ćwiczeń z logopedą w formie zabawy, ale i winna być kontynuowana w ciągu całego dnia.

Co robić, aby mowa była piękna?

mówić spokojnie, bez pośpiechu,
świadomie ćwiczyć się w ustnych wypowiedziach,
czytać głośno, otwierając szeroko usta,
słuchać mowy swojej i innych
nauczyć się „czuć” swoją mowę:
mów i czuj swoje ciało,
wykorzystuj zmysły: wzrok, słuch, czucia,
odpowiednio korzystaj z gestu i mimiki,
skorzystaj z pomocy logopedy, aby nauczyć się prawidłowej wymowy głosek, których nie potrafisz dobrze wymówić.

ZWRÓĆ UWAGĘ NA SPOSÓB ODDYCHANIA DZIECKA.
Wdech i wydech przy spoczynku lub milczeniu powinien się odbywać przez nos. Jeśli przy oddychaniu dziecko ma otwartą buzię, powinno Cię to zaniepokoić.
BY DOBRZE MÓWIĆ, TRZEBA DOBRZE SŁYSZEĆ.
Jeśli musisz powtarzać polecenie lub prośby kierowane do dziecka, sprawdź Jego słuch.

MÓWIĄC DO DZIECKA, NIE SPIESZCZAJ FORM WYRAZÓW.
Tylko właściwa wymowa i zachowanie poprawnych form gramatycznych dadzą pożądany efekt w postaci prawidłowej wymowy.

ZWRÓĆ UWAGĘ NA BUDOWĘ JĘZYKA, WARG, POLICZKÓW, PODNIEBIENIA (miękkiego i twardego) oraz JĘZYK.
Jeśli masz wątpliwości co do ich wyglądu, ułożenia, wielkości czy ruchliwości, udaj się do specjalisty po konsultację.

CODZIENNIE CZYTAJ DZIECKU NA GŁOS, przynajmniej 20 minut, dziecko poprawia swoją wymowę, doskonali ją, starając się naśladować to, co słyszy od otoczenia. Dzięki głośnemu czytaniu dorosłego dziecko także wzbogaca swoje słownictwo, ćwiczy pamięć werbalną, zdolność koncentracji uwagi, umiejętność budowania zdań.

PODCZAS CZYTANIA NIECH TWOJE DZIECKO OPOWIADA treść ilustracji, naśladuje różne odgłosy (np. szum wiatru, pukanie, odgłosy zwierząt). Wyrazy dźwiękonaśladowcze są doskonałym ćwiczeniem usprawniającym narządy artykulacyjne, przygotowują dziecko do wymowy kolejnych głosek.

ZACHĘCAJ DZIECKO DO NAUKI WIERSZY NA PAMIĘĆ.
Jest to doskonała forma ćwiczeń utrwalających wyrazistą wymowę.

WPROWADŹ DO ZABAWY GIMNASTYKĘ BUZI I JĘZYKA.
Ćwiczenia logopedyczne nie muszą być nudne! Niech to będzie zabawa dla Ciebie i dziecka. Dodatkowo będzie to czas, jaki spędzicie razem i to już jest sukces. O tym, jak prowadzić tę gimnastykę, porozmawiaj z logopedą dziecka. On udzieli Ci fachowych wskazówek.